به گزار ش شهر، کیوان کثیریان منتقد سینما و تلویزیون درباره سه اثر حاضر در سی و دومین جشنواره فیلم فجر اظهار نظر کرد.
وی درباره «بیگانه» به کارگردانی بهرام توکلی گفت: نویسنده و کارگردان این اثر انتخاب درستی برای متن مورد اقتباس خود نداشته است چراکه «اتوبوسی به نام هوس» متنی نیست که به راحتی بتوان ایرانی‌اش کرد. همین موضوع بر مشکلات فیلم اضافه کرده است.
این منتقد افزود: در نتیجه شخصیت‌های فیلم نیز جای درستی ندارند. دلیل این اتفاق این است که محورهایی در متن تنسی ویلیامز وجود دارد که امکان نمایش آنها در یک اثر ایرانی نیست. بنابراین نویسنده ناچار است نمایشنامه را سانسور کند و عملا برداشت آزادی اتفاق نمی‌افتد زیرا جوهره اثر اصلی در اثر اقتباسی وجود ندارد.
کثیریان یادآور شد: زمان اقتباس گاهی هنرمند اختیاری تصمیم می‌گیرد بخش‌هایی از کار را کم و زیاد کند و آن را تغییر بدهد، اما وقتی مجبور است محورهایی را از فیلم دربیاورد اشکالاتی ایجاد می‌شود. مثلا حذف الکل یا رابطه بین آدم‌ها، اشکال ایجاد کرده است.
وی تأکید کرد: ضمن اینکه به نظر می‌آید به طور کلی کار بهرام توکلی افت کرده و بعد از «اینجا بدون من» نقطه روشنی در کارنامه او به چشم نمی‌خورد.
این فعال رسانه‌ای درباره فیلم سینمایی «سیزده» نیز گفت: این اثر به عنوان فیلم دوم هومن سیدی کار قابل قبولی است و من ساختار عصیان گر آن را می‌پسندم چراکه با روحیات نسل جدید که نسبت به قواعد دور و برشان چه درست و چه نادرست عصیان و سرکشی دارند، همخوان است.
کثریان «سیزده» را یک فیلم گزنده اجتماعی خواند و تأکید کرد: این اثر تلاش می‌کند درباره نسل خیلی جوان حرف بزند. مثلا فرد 15 ساله‌ای که در معرض آسیب‌های مختلف قرار دارد. این فیلم گرچه خشن است اما به نظرم فیلم خوبی می‌آید. چرا که درباره واقعیت دوران ما است و واقعیت همیشه تلخ است.
وی همچنین درباره اثر دیگر جشنواره فیلم فجر که صبح دیروز در کاخ رسانه‌ها اکران شد، اظهار کرد: «قصهها» یک فیلم هوشمندانه با ایده‌ای درخشان است که سعی کرده بازتاب صادقانه و واقع‌گرایانه‌ای از معضلات و مشکلات اجتماعی ما باشد.
این منتقد تأکید کرد: در ساخته رخشان بنی اعتماد آدم‌ها آنقدر واقعی هستند که حتی سرنوشت تلخشان هم واقعی به نظر می‌رسد. فیلم تا حد زیادی گزنده است اما این تلخی برای جامعه امروز و سینمای ما لازم است.
کثیریان همچنین ساختار «قصهها» را متفاوت خواند و گفت: این فیلم ساختار قابل قبولی دارد. فیلمی که ترکیب قصه‌های متفاوت آدم‌هایی است که در فیلم‌های بنی اعتماد می‌شناختیم و ماندگار شده‌اند. «قصهها» فرصتی ایجاد می‌کند تا از آنها سراغی بگیریم و ببینیم در شرایط اقتصادی و اجتماعی اکنون در چه وضعیتی زندگی می‌کنند.
